Z myślą o problemach, z jakimi mogą spotkać się repatrianci poszukujący pracy, zostały
przewidziane formy tzw. aktywizacji zawodowej repatriantów, zwiększające ich szanse
na uzyskanie zatrudnienia – art. 23 do 27 ustawy o repatriacji z dnia 9 listopada
2000 roku o repatriacji (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1472).
Aktywizacja zawodowa może być realizowana w ciągu 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta
obywatelstwa polskiego.
Wniosek o udzielenie dotacji celowej na aktywizację zawodową repatriantów STAROSTA
składa do właściwego wojewody w terminie do 120 dni od dnia podpisania umowy z pracodawcą
lub repatriantem, nie później jednak niż do 15 września roku budżetowego - § 7 rozporządzenia.
Starosta może zapewnić repatriantowi aktywizacją zawodową poprzez:
- Zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji
zawodowych;
- Zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na:
- utworzenie stanowiska pracy (wyposażenie) – zwrot części kosztów utworzenia stanowiska
pracy,
- przeszkolenie zawodowe repatrianta – zwrot kosztów przeszkolenia, w wysokości do
trzykrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia,
- wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne – przez okres do 12 miesięcy,
do wysokości minimalnego wynagrodzenia.
Każdą z form aktywizacji zawodowej można zastosować jeden raz, jednak łączna kwota
związanych z tym wydatków nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia obowiązującego w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej umowy aktywizacyjnej.
Zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji
zawodowych następuje na podstawie umowy zawartej między repatriantem a starostą.
Kosztami podnoszenia kwalifikacji zawodowych są: opłaty za naukę (kursy) oraz opłaty
za uzyskanie świadectwa lub tytułu kwalifikacyjnego.
Umowa zawarta przez repatrianta ze starostą powinna określać:
- zasady wypłacania i wysokość zwracanej kwoty;
- prawa i obowiązki stron umowy, w tym zobowiązanie repatrianta do zwrotu kwoty
na zasadach określonych przez starostę, w przypadku nieuzasadnionego przerwania
nauki lub jej niepodjęcia.
Zwrotowi podlega kwota w wysokości połowy kosztów poniesionych na podnoszenie kwalifikacji
zawodowych, nie więcej jednak niż równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy.
Zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na przeszkolenie repatrianta,
wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenie społeczne oraz utworzenie stanowiska
pracy następuje na podstawie umowy zawartej pomiędzy pracodawcą a starostą. Starosta
może zwracać pracodawcy koszty ponoszone przez niego z tytułu zatrudnienia repatrianta
w pełnym wymiarze czasu pracy (koszt wynagrodzenia, nagród oraz składek na ubezpieczenia
społeczne) przez okres do 12 miesięcy. Warunkiem zwrotu kosztów jest zatrudnienie repatrianta
przez co najmniej 24 miesięcy
Starosta nie może zawrzeć umów z pracodawcą jeżeli:
- pracodawca ma zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, na ubezpieczenie
zdrowotne, Fundusz Pracy na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych,
- pracodawca nie dotrzymał warunków innych umów zawartych z organami zatrudnienia,
- doradca zawodowy powiatowego urzędu pracy wydał negatywną opinię o predyspozycji
repatrianta do wykonywania pracy, w związku z którą może nastąpić zwrot kosztów.
Zawarta z pracodawcą umowa powinna określać w szczególności:
- sposób zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę;
- zasady wypłacania i wysokość zwracanej kwoty;
- prawa i obowiązki stron umowy w tym:
- zobowiązanie pracodawcy do zwrotu wypłacanej kwoty wraz z odsetkami, na zasadach
określonych przez starostę, w przypadku niedotrzymania przez pracodawcę warunków
umowy,
- uprawnienia starosty do kontroli pracodawcy w zakresie prawidłowości prowadzenia
aktywizacji zawodowej repatrianta.
Do umowy, której przedmiotem jest zwrot kosztów przeszkolenia, dołącza się opracowany
przez pracodawcę program tego przeszkolenia.
Formy aktywizacji zawodowej finansowe są wypłacane w formie dotacji celowej ze środków
wyodrębnionych na te zadania w budżetach wojewodów.
Wniosek określa: (pobierz)
- liczbę repatriantów objętych aktywizacją zawodową;
- imiona i nazwiska repatriantów, objętych aktywizacją zawodową;
- daty nabycia obywatelstwa polskiego przez repatriantów, którzy zostali objęci aktywizacją
zawodową;
- formy aktywizacji zawodowej, którymi został objęty każdy z repatriantów i okres
ich trwania;
- kwoty potrzebne na pokrycie części kosztów związanych z podnoszeniem kwalifikacji
zawodowych przez repatriantów i części kosztów poniesionych przez pracodawców.
Do wniosku dołącza się kopie umów zawartych:
- między starostą a repatriantem w sprawie zwrotu części kosztów poniesionych przez
repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych;
- między starostą a pracodawcą w sprawie zwrotu części kosztów poniesionych przez
pracodawcę na utworzenie stanowiska pracy, przeszkolenie repatrianta oraz wynagrodzenie,
nagrody i składki społeczne.
Wojewoda w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku, dokonuje jego analizy i ocenia
czy wniosek spełnia wymogi, a w przypadku stwierdzenia braków przekazuje wniosek
do uzupełnienia w terminie 14 dni.
Nieuzupełnienie wniosku, w wyznaczonym terminie powoduje pozostawienie go bez rozpatrzenia.
W przypadku, gdy wniosek spełnia wymogi formalne wojewoda przekazuje staroście dotację
celową w okresach miesięcznych w trybie umożliwiającym pełne i terminowe wywiązanie się przez
starostę ze zobowiązań wynikających z zawartych przezeń umów z repatriantami oraz z pracodawcami.