• Zawodowe:
  • świadectwo pracy,
  • zaświadczenie o ostatnim okresie zatrudnienia (konieczne do wykazania ciągłości pracy w Powiatowym Urzędzie Pracy),
  • dyplomy zawodowe.
• Szkolne:
  • dyplomy ukończonych szkół,
  • spis przedmiotów ukończonych w ramach studiów (potwierdzone przez uczelnię – konieczne przy nostryfikacji dyplomu),
  • zaświadczenie o ukończonych kursach języka polskiego (ze wskazaniem poziomu i liczby godzin,)
  • zaświadczenie o działalności w organizacjach polonijnych.
• Zdrowotne:
  • wypisy ze szpitala,
  • kartę choroby (w przypadku chorób przewlekłych).
• Osobiste:
  • odpis zupełny aktu urodzenia,
  • odpis zupełny aktu małżeństwa, a w przypadku rozwodu dokument potwierdzający datę, miejsce zawarcia związku małżeńskiego i datę, miejsce oraz nazwę instytucji, w której został przeprowadzony rozwód.

Wszystkie dokumenty powinny być oryginałami i powinny zostać przetłumaczone na język polski przez tłumacza przysięgłego lub konsula.

Po przybyciu na miejsce osiedlenia repatrianci mają obowiązek:

• zarejestrować w miejscowym Urzędzie Stanu Cywilnego swoje akty stanu cywilnego (urodzenia, małżeństwa itp.). Do wpisania przedstawia się oryginały zagranicznych odpisów aktów wraz z ich tłumaczeniem dokonanym przez tłumacza przysięgłego na język polski,
• zgłosić się do Wydziału Spraw Obywatelskich i Cudzoziemców Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego, aby otrzymać od wojewody poświadczenie obywatelstwa polskiego. Poświadczenie jest wydawane na podstawie paszportu z wklejoną wizą w celu repatriacji oraz po przedstawieniu odpisów aktów stanu cywilnego sporządzonych w polskim urzędzie stanu cywilnego,
• złożyć w Urzędzie Miasta lub Gminy wniosek o wydanie dowodu osobistego, zameldować się na pobyt stały oraz uzyskać numer PESEL.

Zasady pomocy dla repatriantów i przybyłych wraz z nimi członków najbliższej rodziny określone w ustawie z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji przewidują możliwość udzielenia pomocy w następujący sposób:

Kursy języka polskiego i adaptacji w społeczeństwie polskim

Repatrianci mogą uczestniczyć w kursach języka polskiego oraz kursie adaptacyjnym. W trakcie kursu repatrianci doskonalą swoją znajomość języka ojczystego, poznają historię i kulturę polską oraz dowiadują się o przysługujących im prawach, takich jak:

• prawo do polskiej emerytury dla osób w wieku emerytalnym;
• prawo do uczestniczenia w organizowanych przez urzędy pracy zajęciach z zakresu przekwalifikowania zawodowego;
• prawo do preferencyjnego kredytu dla osób pragnących się usamodzielnić zawodowo, itp.

Osobie, której wydano decyzję o przyrzeczeniu wydania wizy w celu repatriacji, a okoliczności uniemożliwiły jej poznanie języka polskiego, konsul może zapewnić pokrycie kosztów uczestnictwa w kursie języka polskiego. Nie jest konieczne zgłaszanie chęci udziału w tych kursach, gdyż odpowiednie instytucje przekazują informację i powiadamiają o takim kursie. Kursy są bezpłatne. Organem odpowiedzialnym za organizację kursów językowo – adaptacyjnych dla repatriantów jest Minister Edukacji Narodowej.

Repatriant otrzymuje jednorazową, bezzwrotną pomoc finansową ze środków budżetu państwa. Pomoc udzielana jest w postaci zasiłków i obejmuje:

• zasiłek transportowy
• zasiłek na zagospodarowanie i bieżące utrzymanie
• zasiłek szkolny

• Zasiłek transportowy jest to zwrot kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania za granicą do miejsca osiedlenia się w Polsce- cena biletu kolejowego II klasy.
• Zasiłek na zagospodarowanie i bieżące utrzymanie to pomoc finansowa, którą repatriant może przeznaczyć na dokonanie pierwszych niezbędnych zakupów, np. mebli, sprzętu domowego itp., lub wykonanie drobnych prac związanych z odnowieniem mieszkania. - 2x przeciętne miesięczne wynagrodzenie.
• Zasiłek szkolny przeznaczony jest na pokrycie kosztów związanych z podjęciem nauki przez dzieci repatrianta- 1x przeciętne miesięczne wynagrodzenie.

Decyzje w sprawach dotyczących wymienionych powyżej trzech form pomocy podejmuje Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, co oznacza, że repatriant nie jest zobowiązany do składania wniosku o wypłatę powyższej pomocy finansowej.

Wypłaty zasiłków dokonuje starosta właściwy z uwagi na stałe miejsce zamieszkania repatrianta – w Krakowie jest to Wydział Świadczeń Socjalnych Urzędu Miasta Krakowa, ul. Stachowicza 18, w pozostałych powiatach są to z reguły Powiatowe Centra Pomocy Rodzinie

Inną formą pomocy jest zwrot części kosztów związanych z remontem mieszkania. Repatriantowi, który przybył do Polski z terenów azjatyckich byłego ZSRR i poniósł koszty związane z remontem lub adaptacją lokalu mieszkalnego w miejscu osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej udziela się pomocy ze środków budżetu państwa na częściowe pokrycie poniesionych kosztów. Repatriantowi, który przybył z innych terenów, wspomniana pomoc może być udzielona, jeśli znajduje się on w szczególnie trudnej sytuacji. Aby można było ubiegać się o częściowy zwrot poniesionych kosztów, przeprowadzony remont musi polegać na wykonaniu w istniejącym mieszkaniu prac przywracających mu właściwy (pierwotny) stan techniczny. Adaptacja polega na przystosowaniu budynku lub znajdujących się w nim pomieszczeń, budowanych z przeznaczeniem na cele gospodarcze, handlowe lub inne tak, aby spełniały one te wszystkie niezbędne funkcje, jakie powinno spełniać standardowe mieszkanie. Poniesione koszty muszą być rzeczywiste i udokumentowane rachunkami

Aby uzyskać zasiłek remontowy, repatriant składa wniosek o jego udzielenie do starosty właściwego ze względu na miejsce zamieszkania w Polsce – w Krakowie do Wydziału Świadczeń Socjalnych Urzędu Miasta Krakowa, ul. Stachowicza 18, w pozostałych powiatach z reguły do Powiatowych Centrów Pomocy Rodzinie.

Każda gmina może także udzielać repatriantom pomocy, innej niż określona w ustawie z dnia 9 listopada 2000 roku o repatriacji (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1472), , w formach i wysokości ustanowionej przez Radę Gminy – art. 20 cyt. ustawy.

Są trzy podstawowe rodzaje zasiłków: zasiłek stały, okresowy i celowy. Część form wsparcia przewiduje ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 114 z późn. zm.). Zasiłki z pomocy społecznej i świadczenia rodzinne, to dwa oddzielne, ale uzupełniające się systemy. Pomoc społeczna ma na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych. Z kolei system świadczeń rodzinnych ma na celu wsparcie w wychowaniu dziecka (dzieci) oraz w sytuacji, kiedy w rodzinie znajduje się osoba niepełnosprawna wymagająca opieki i pomocy. Jego charakter jest mniej selektywny niż systemu świadczeń z pomocy społecznej, o czym świadczą chociażby wyższe kryteria dochodowe określające uprawnienia do świadczeń rodzinnych. Konsekwencją tego rozróżnienia jest adresowanie pomocy społecznej do osób o najniższych dochodach.

Rodzaje zasiłków, kryterium dochodowe wysokości świadczeń i zasady ich waloryzowania określa ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 930 późn. zm.).

Zasiłki:

Zasiłek stały przysługuje:

• pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej;
• pełnoletniej osobie pozostającej w rodzinie, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód, jak również dochód na osobę w rodzinie są niższe od kryterium dochodowego na osobę w rodzinie.

Zasiłek okresowy przysługuje:

w szczególności ze względu na długotrwałą chorobę, niepełnosprawność, bezrobocie, możliwość utrzymania lub nabycia uprawnień do świadczeń z innych systemów zabezpieczenia społecznego:

• osobie samotnie gospodarującej, której dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej;
• rodzinie, której dochód jest niższy od kryterium dochodowego rodziny.

Zasiłek celowy:

Zasiłek celowy może być przyznany m.in. na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Zasiłek celowy może być przyznany w formie biletu kredytowanego.

Repatrianci w wieku emerytalnym mają prawo do świadczeń emerytalnych i rentowych z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) właściwego ze względu na miejsce osiedlenia.

Wprowadzona 1 stycznia 1999 r. reforma systemu ubezpieczeń społecznych różnicuje zasady ustalania prawa do emerytury oraz jej wysokości w zależności od wieku ubezpieczonych. Zasady nabywania prawa do świadczeń emerytalno-rentowych określa ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 887 z późn. zm.)

Aby otrzymać emeryturę, repatriant powinien zgłosić się do Wydziału Rent i Emerytur miejscowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i okazać następujące dokumenty:

• wypełniony wniosek o emeryturę,
• polski dowód tożsamości (dowód osobisty),
• poświadczenie obywatelstwa polskiego,
• dokumenty poświadczające okresy zatrudnienia za granicą.

Szczegółowych informacji udzielają inspektoraty i oddziały Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Repatriantowi, który po przybyciu do Polski pozostaje bez pracy przysługuje prawo do świadczeń dla osób bezrobotnych art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. h ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 645 z późn zm.). W celu jego uzyskania repatriant winien zarejestrować się w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna oraz udokumentować, że przed przybyciem do Polski był zatrudniony za granicą przez okres co najmniej 365 dni, w okresie 18 miesięcy przed zarejestrowaniem się. Prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym Powiatowym Urzędzie Pracy.

Status bezrobotnego:
Za bezrobotnego uznaje się osobę spełniającą poniższe kryteria:

• niezatrudnioną i nie wykonującą innej pracy zarobkowej, zdolną i gotową do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy, bądź, jeśli jest osobą niepełnosprawną, zdolną i gotową do podjęcia zatrudnienia co najmniej w połowie tego wymiaru czasu pracy,
• nie uczącą się w szkole, z wyjątkiem szkół dla dorosłych lub szkół wyższych w systemie wieczorowym, zaocznym lub eksternistycznym,
• zarejestrowaną w powiatowym urzędzie pracy,
• poszukującą zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej.

W rozumieniu ustawy nie jest się osobą bezrobotną, jeśli nie ukończy się 18 lat. Osobą bezrobotną nie są osoby, które osiągnęły wiek emerytalny. Bezrobotnym nie jest osoba uprawniona m.in. do renty lub emerytury, świadczenia przedemerytalnego, zasiłku stałego czy świadczenia pielęgnacyjnego. Ustawa wymienia jeszcze kilka przypadków, w których danej osobie nie można nadać statusu bezrobotnego, związanych np. z osiąganiem określonych dochodów, posiadaniem nieruchomości rolnej czy odbywaniem kary pozbawienia wolności. Osoby, które nie spełniają warunków do uzyskania statusu osoby bezrobotnej, a poszukują pracy (np. osoby zatrudnione, które chcą zmienić pracę lub podjąć dodatkowe zatrudnienie) mogą zarejestrować się w powiatowym urzędzie pracy, jako osoby poszukujące pracy. Uzyskanie statusu osoby bezrobotnej oraz statusu osoby poszukującej pracy wiąże się z koniecznością rejestracji. Prowadzą ją powiatowe urzędy pracy. Rejestracja następuje na podstawie dokumentów niezbędnych do ustalenia statusu i uprawnień. Dokumenty przedstawia się podczas osobistej wizyty w urzędzie.

Rejestracja osób bezrobotnych:
W Powiatowym Urzędzie Pracy (PUP):

• w stałym lub
• czasowym miejscu zameldowania albo
• w miejscu aktualnego pobytu (osoby, które nie posiadają meldunku).
  Osoby nie mające meldunku lub posiadające stałe zameldowanie w innej miejscowości niż miejsce czasowego zameldowania składają oświadczenie, iż nie są zarejestrowane w innym urzędzie pracy.
  

Uprawnienia osób bezrobotnych zarejestrowanych w Powiatowym Urzędzie Pracy:

• za osobę bezrobotną urząd pracy odprowadza składkę na ubezpieczenie zdrowotne, co daje jej prawo do bezpłatnych świadczeń zdrowotnych. Prawo to przysługuje również członkom rodziny bezrobotnego. Składki odprowadzane są, jeśli bezrobotny i członkowie jego rodziny nie podlegają ubezpieczeniu z innego tytułu.
• bezrobotny może korzystać z informacji o wolnych miejscach pracy, które posiada urząd pracy, oraz z organizowanego przez urząd i współpracujące z nim placówki poradnictwa zawodowego.
• bezrobotny może być skierowany przez urząd pracy na szkolenie lub korzystać z innych form pomocy (instrumentów rynku pracy).
• Może mieć prawo do zasiłku dla bezrobotnych.

Aby otrzymać zasiłek, osoba bezrobotna musi spełnić dwa warunki:

• urząd pracy nie ma dla niej propozycji odpowiedniej pracy, propozycji szkolenia, stażu, przygotowania zawodowego w miejscu pracy, prac interwencyjnych lub robót publicznych oraz
• w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania w urzędzie pracy, łącznie przez okres co najmniej 365 dni, była zatrudniona i otrzymywała wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Za zatrudnienie uznaje się również inne formy świadczenia pracy, min. umowy zlecenia, prowadzenie działalności gospodarczej, jeśli odprowadzana była składka od kwoty co najmniej minimalnego wynagrodzenia.

Ustawa o repatriacji z dnia 9 listopada 2000 roku o repatriacji (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1472) przewiduje możliwość aktywizacji zawodowej repatrianta, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy.

Formy aktywizacji zawodowej:

1. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych przez repatrianta.

   Repatriant może ubiegać się o zwrot kosztów poniesionych na podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Wniosek o zawarcie umowy należy złożyć u właściwego z uwagi na miejsce zamieszkania starosty. Wysokość kwoty zwracanej na podstawie zawartej ze starostą umowy stanowi połowę kosztów związanych odnoszeniem kwalifikacji zawodowych, nie więcej jednak niż równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy. Kosztami podnoszenia kwalifikacji zawodowych są opłaty za naukę oraz opłaty za uzyskanie świadectwa lub tytułu kwalifikacyjnego.

2. Zatrudnienie repatrianta.

   Pracodawca, który zatrudni repatrianta w pełnym wymiarze czasu pracy, na minimum 24 miesiące, może otrzymać od starosty zwrot części kosztów poniesionych na:

   • utworzenie stanowiska pracy (wyposażenie) – zwrot kosztów utworzenia stanowiska,
   • przeszkolenie zawodowe repatrianta – zwrot kosztów przeszkolenia, w wysokości do trzykrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia,
   • wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne – przez 12 miesięcy, do wysokości minimalnego wynagrodzenia,

   Podstawę zwrotu kosztów stanowi umowa zawarta ze starostą.

   Łączna kwota wydatków związanych z aktywizacją zawodową repatrianta nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Każdą z form aktywizacji zawodowej można zastosować jeden raz.

   Aktywizacja zawodowa może być realizowana w ciągu 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego.

   Podstawę zwrotu kosztów stanowi umowa zawarta ze starostą.

   Wnioski o zawarcie umowy ze starostą w sprawie aktywizacji zawodowej należy składać - w Krakowie do Wydziału Świadczeń Socjalnych Urzędu Miasta Krakowa, ul. Stachowicza 18, w pozostałych powiatach z reguły do Powiatowych Centrów Pomocy Rodzinie.
   
   

Podanie o załatwienie sprawy administracyjnej składamy do właściwego urzędu (gminy/miasta; starostwa) w zależności od:

• miejsca zamieszkania/pobytu (tzw. właściwości miejscowej), np. Urząd Miasta Krakowa załatwia sprawy mieszkańców tej gminy;
• rodzaju/ kategorii sprawy (tzw. właściwości rzeczowej), np. meldunkami zajmuje się Wydział Spraw Administracyjnych Urzędu Miasta Krakowa.

Podanie powinno zawierać:

• podstawowe dane osoby, która je składa, czyli: imię i nazwisko, adres miejsca zameldowania stałego. Jeśli osoba nie przebywa w miejscu zameldowania, należy również podać tzw. adres do korespondencji, czyli adres, pod którym będą odbierane listy.
• podstawowe dane instytucji, do której pismo jest kierowane, czyli: nazwa instytucji, adres, np. Urząd Miasta Krakowa, al. Powstania Warszawskiego 10, 31-549 Kraków.
• wyjaśnienia czego pismo dotyczy, czyli treść żądania.
• data i podpis osoby składającej podanie.

Jak składać podanie?

Podanie najlepiej przygotować w dwóch identycznych egzemplarzach.

Gdy podanie składamy bezpośrednio w urzędzie, na drugim egzemplarzu, czyli na kopii, można uzyskać potwierdzenie jego złożenia (pieczątka urzędu i data złożenia). Egzemplarz z potwierdzeniem złożenia (stemplem urzędu) należy przechowywać jako dowód złożenia podania.
Podanie można również wysłać za pośrednictwem poczty, tzw. listem poleconym. Dowód nadania listu jest jednocześnie potwierdzeniem złożenia podania.
Podania mogą być również wnoszone za pomocą poczty elektronicznej. Podanie wniesione w formie dokumentu elektronicznego powinno być: być opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, przy zachowaniu zasad przewidzianych w przepisach o podpisie elektronicznym, oraz zawierać dane w ustalonym formacie, zawarte we wzorze podania określonym w odrębnych przepisach, jeżeli te przepisy nakazują wnoszenie podań według określonego wzoru.

Do podania dołącza się często załączniki, czyli dokumenty istotne dla danej sprawy. Załączając kopie, trzeba okazać w urzędzie ich oryginały. Pamiętać należy, że – organ administracji ma prawo domagać się wglądu do nich, np. Urząd Skarbowy może w ciągu 5 lat żądać przedstawienia oryginałów rachunków, na podstawie których dokonano odliczeń podatkowych.

ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeksu postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23 z późn. zm.)

• § 1. W toku postępowania strony oraz ich przedstawiciele i pełnomocnicy mają obowiązek zawiadomić organ administracji publicznej o każdej zmianie swego adresu.
• § 2. W razie zaniedbania obowiązku określonego w § 1 doręczenie pisma pod dotychczasowym adresem ma skutek prawny.

Urząd ma obowiązek udzielania odpowiedzi na piśmie.

Czym jest decyzja administracyjna?
Decyzja administracyjna jest to rozstrzygnięcie sprawy kończące ją w określonej instancji.

Wezwanie do urzędu:
Wezwanie jest nakazem do złożenia zeznań lub wyjaśnień w danej sprawie w urzędzie.

Do składania wyjaśnień lub zeznań mogą wzywać organy administracji państwowej np. Urząd Skarbowy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Urząd Miasta/Gminy i inne. Urząd może wzywać, gdy jest to niezbędne dla wyjaśnienia lub załatwienia danej sprawy, czy też wykonania pewnych czynności urzędowych, np. złożenie brakującego podpisu na zeznaniu podatkowym itp.
Wezwanie jest skierowane do określonej osoby. Wyjaśnienia i zeznania można składać: osobiście, przez pełnomocnika (czyli kogoś, kto posiada pisemne upoważnienie osoby, którą reprezentuje) lub na piśmie.

Uznanie za repatrianta odbywa się w trybie decyzji administracyjnej wydanej przez wojewodę na podstawie wniosku. Organem właściwym do wydania decyzji jest wojewoda właściwy ze względu na zamierzone miejsce osiedlenia się osoby ubiegającej się o uznanie za repatrianta.

Uznanie za repatrianta dotyczy osoby:

• mającej polskie pochodzenie,
• zamieszkałej przed 1 stycznia 2001 roku na stałe na terytorium obecnej Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej, Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kirgiskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej,
• przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt czasowy udzielonego w związku z kształceniem się na studiach wyższych (I,II stopnia, jednolitych magisterskich lub doktoranckich) lub gdy prawo pobytu przysługiwało jej w związku z odbywaniem studiów jako członkowi rodziny obywatela UE;
• która złoży wniosek do wojewody w terminie 12 miesięcy od ukończenia szkoły wyższej.

Ponadto uznaną za repatrianta może być osoba, która:

1. jest polskiego pochodzenia;
2. przed dniem wejścia w życie ustawy zamieszkiwała na stałe na terytorium obecnych Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżanu, Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kirgiskiej, Republiki Tadżykistanu, Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej;
3. przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt stały lub zezwolenia na osiedlenie się, lub prawa stałego pobytu;
4. posiada w Rzeczypospolitej Polskiej źródło utrzymania oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego.

Za repatrianta może być także uznana osoba, która:

1. uzyskała zezwolenie na pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jako małżonek repatrianta;
2. posiada w Rzeczypospolitej Polskiej źródło utrzymania oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego.

W stosunku do osoby ubiegającej się o uznanie za repatrianta nie mogą zachodzić następujące okoliczności:

• utrata obywatelstwa polskiego nabytego w drodze repatriacji na podstawie ustawy z dnia 9 listopada 2000 roku o repatriacji (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1472),
• przesiedlenie z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej na podstawie umów repatriacyjnych zawartych w latach 1944-1957 przez Rzeczpospolitą Polską albo przez Polską Rzeczpospolitą Ludową z Białoruską Socjalistyczną Republiką Radziecką, Ukraińską Socjalistyczną Republiką Radziecką, Litewską Socjalistyczną Republiką Radziecką i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich do jednego z państw będących stroną tych umów,
• w czasie pobytu poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej osoba ubiegająca się o uznanie za repatrianta działała na szkodę podstawowych interesów Rzeczypospolitej Polskiej, lub uczestniczyła albo uczestniczy w łamaniu praw człowieka.

Wydział Spraw Obywatelskich i Cudzoziemców w Krakowie
Oddział Obywatelstwa i Nadzoru
tel. 12 39 21 153
fax 12 42 23 019
Kierownik Oddziału: Elżbieta Obtułowicz
e-mail:

1. wniosek o uznanie za repatrianta;
   wniosek o uznanie za repatrianta składa się na formularzu, którego wzór określają przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 8 maja 2017 r. w sprawie określenia wzoru formularza wniosku o uznanie za repatrianta oraz wymogów dotyczących dokumentów dołączanych do wniosku (Dz. U. z 2017 r. poz. 942)
2. aktualna fotografia o wym. 5 cm x 4 cm wnioskodawcy,
3. decyzja konsula o stwierdzeniu polskiego pochodzenia wnioskodawcy,
4. poświadczona urzędowo kopia wszystkich zapisanych stron dokumentu potwierdzającego tożsamość i obywatelstwo wnioskodawcy. Dokument powinien być ważny w toku postępowania w sprawie o uznanie za repatrianta. Dane osobowe wnioskodawcy w posiadanych dokumentach (polskich aktach stanu cywilnego, paszporcie i karcie pobytu) powinny być zgodne i aktualne,
5. poświadczona urzędowo kopia karty pobytu
6. oryginały odpisów: aktu urodzenia i aktu małżeństwa lub innego dokumentu określającego stan cywilny,
7. życiorys,
8. zaświadczenie, że pobierała naukę w szkole wyższej na podstawie przepisów o podejmowaniu i odbywaniu studiów przez osoby niebędące obywatelami polskimi, oraz odpis dyplomu, (dotyczy absolwentów szkół wyższych),
9. dokumentów potwierdzających fakt stałego zamieszkiwania przed 1 stycznia 2001 roku na terytorium obecnej Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej, Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kyrgyskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej,
10. dokumenty potwierdzające źródło utrzymania,
11. dokumenty potwierdzające posiadanie tytułu prawnego do zajmowanego lokalu mieszkalnego

Fotografia dołączona do wniosku, powinna być nieuszkodzona, kolorowa, o wymiarach 35 mm x 45 mm, wykonana w ciągu ostatnich 6 miesięcy przed dniem złożenia wniosku, mającą dobrą ostrość, przedstawiającą wizerunek twarzy od wierzchołka głowy do górnej części barków, tak aby twarz zajmowała 70-80% fotografii, oraz pokazującą wyraźnie oczy i twarz, na jednolitym jasnym tle; fotografia ma przedstawiać osobę bez nakrycia głowy i okularów z ciemnymi szkłami, w pozycji frontalnej, patrzącą na wprost z otwartymi oczami, nieprzesłoniętymi włosami, z naturalnym wyrazem twarzy i zamkniętymi ustami. Osoba z wrodzonymi lub nabytymi wadami wzroku może dołączyć do wniosku fotografię przedstawiającą ją w okularach z ciemnymi szkłami, a osoba nosząca nakrycie głowy zgodnie z zasadami swojego wyznania - fotografię przedstawiającą ją w nakryciu głowy. Nakrycie głowy nie może zakrywać ani zniekształcać owalu twarzy. W uzasadnionych przypadkach do wniosku można dołączyć fotografię przedstawiającą osobę, której wniosek dotyczy, z zamkniętymi oczami, z innym niż naturalny wyrazem twarzy lub otwartymi ustami, jeżeli wiek lub stan zdrowia tej osoby nie pozwala na wykonanie fotografii spełniającej ww. wymogi.

Dokumenty sporządzone w języku obcym składa się wraz z ich tłumaczeniem na język polski sporządzonym lub poświadczonym przez tłumacza przysięgłego.

Osoba ubiegająca się o uznanie za repatrianta nieposiadająca decyzji konsula o uznaniu za osobę polskiego pochodzenia, dołącza do wniosku dokumenty potwierdzające polskie pochodzenie.

Dowodami potwierdzającymi polskie pochodzenie mogą być dokumenty wydane przez polskie władze państwowe lub kościelne, a także przez władze byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, dotyczące wnioskodawcy lub jego rodziców, dziadków lub pradziadków, a w szczególności:

• polskie dokumenty tożsamości,
• akty stanu cywilnego lub ich odpisy albo metryki chrztu poświadczające związek z polskością,
• dokumenty potwierdzające odbycie służby wojskowej w Wojsku Polskim, zawierające wpis informujący o narodowości polskiej,
• dokumenty potwierdzające fakt deportacji lub uwięzienia, zawierające wpis informujący o narodowości polskiej,
• dokumenty tożsamości lub inne dokumenty urzędowe zawierające wpis informujący o narodowości polskiej,
• dokumenty o rehabilitacji osoby deportowanej, zawierające wpis informujący o jej narodowości polskiej,
• dokumenty potwierdzające prześladowanie osoby ze względu na jej polskie pochodzenie.

Wszystkie dokumenty sporządzone w języku obcym składa się wraz z ich tłumaczeniem na język polski, sporządzonym lub poświadczonym przez tłumacza przysięgłego.

Decyzję w sprawie uznania za repatrianta wydaje wojewoda właściwy ze względu na zamierzone miejsce osiedlenia się osoby ubiegającej się o uznanie za repatrianta. Decyzja wydawana jest na wniosek składany na formularzu (wypełnianym czytelnie w języku polskim), który zawiera:

1. dane i informacje o wnioskodawcy;
2. dane i informacje o małżonku wnioskodawcy;
3. dane i informacje dotyczące osób małoletnich pozostających pod władzą rodzicielską wnioskodawcy, jeżeli wniosek obejmuje takie osoby;
4. informację na temat podstaw pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
5. informację na temat posiadanego w Rzeczypospolitej Polskiej źródła utrzymania;
6. informację na temat tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego zajmowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
7. oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, że dane zawarte we wniosku są prawdziwe;
8. uzasadnienie.

Dowód potwierdzający posiadanie lub zapewnienie źródeł utrzymania w Rzeczypospolitej Polskiej nie jest wymagany w przypadku osób małoletnich oraz osób, którym przysługują uprawnienia emerytalne lub rentowe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wniosek o uznanie za repatrianta w imieniu osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej całkowicie składają jej rodzice lub opiekunowie prawni albo jedno z rodziców lub jeden z opiekunów prawnych.

Do wniosku o uznanie za repatrianta, obejmującego osobę małoletnią, w przypadku gdy drugie z jej rodziców nie ubiega się o uznanie za repatrianta, dołącza się:

• złożone przed konsulem pisemne oświadczenie drugiego z rodziców o wyrażeniu zgody na nabycie przez osobę małoletnią obywatelstwa polskiego (oświadczenie może być złożone konsulowi za pośrednictwem wojewody) albo
• wyrok sądu pozbawiający władzy rodzicielskiej drugie z rodziców.

Do wniosku o uznanie za repatrianta, obejmującego osobę małoletnią pozostającą pod opieką dołącza się zgodę opiekuna wyrażoną w pisemnym oświadczeniu złożonym przed konsulem (oświadczenie może być złożone konsulowi za pośrednictwem wojewody).

Do wniosku o uznanie za repatrianta obejmującego osobę małoletnią, która ukończyła 16 lat, dołącza się jej pisemne oświadczenie o wyrażeniu zgody na nabycie obywatelstwa polskiego.

Wniosek o uznanie za repatrianta (pobierz)

Dokumenty można przesłać pocztą na adres:

Małopolski Urząd Wojewódzki Wydział Spraw Obywatelskich i Cudzoziemców
ul. Basztowa 22, 31-156 Kraków

lub składać osobiście:

• w siedzibie Oddziału Obywatelstwa i Nadzoru przy ul. Przy Rondzie 6 w Krakowie, p. 111, I piętro
• Dziennik Podawczy Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego przy ul. Przy Rondzie 6, parter sala obsługi cudzoziemców

Nie dotyczy

art. 16 i 16 a ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (t.j.: Dz.U. z 2014 r., poz. 1392 z późn. zm.) oraz przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 8 maja 2017 r. w sprawie określenia wzoru formularza wniosku o uznanie za repatrianta oraz wymogów dotyczących dokumentów dołączanych do wniosku (Dz. U. z 2017 r. poz. 942)

Od wydanej decyzji przysługuje odwołanie do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie, za pośrednictwem Wojewody Małopolskiego, w terminie 14 dni od daty otrzymania decyzji.

Przed wydaniem decyzji w sprawie uznania za repatrianta wojewoda zwraca się z wnioskiem do Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Szefa Agencji Wywiadu, a w razie potrzeby także do komendanta oddziału Straży Granicznej, komendanta wojewódzkiego Policji oraz Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu o przekazanie danych i informacji o osobie ubiegającej się o wydanie decyzji mających znaczenie dla prowadzonego postępowania. Wojewoda wydaje decyzję w sprawie uznania za repatrianta w terminie 30 dni od dnia uzyskania informacji od ww. organów. Organy wskazane powyżej powinny udzielić żądanych danych i informacji w terminie do 90 dni.

Postępowanie może się wydłużyć w sytuacji, gdy nie osoba ubiegająca się o uznanie za repatrianta nie posiada decyzji konsula o stwierdzeniu polskiego pochodzenia.

Osoba, której postępowanie dotyczy może działać przez pełnomocnika, jednakże konieczny jest również osobisty udział wnioskodawcy w postępowaniu, z tego względu osoba przysyłająca dokumenty pocztą będzie wezwana do osobistego stawiennictwa w Wydziale Spraw Obywatelskich i Cudzoziemców Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie-podstawa prawna art. 32 i 50 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.)

Osoba, uznana decyzją Wojewody Małopolskiego za repatrianta, będąca cudzoziemcem w dniu wydania decyzji - nabywa obywatelstwo polskie z dniem wydania decyzji, jeżeli decyzja stała się ostateczna.